Η μεγάλη και πολυαναμενόμενη στιγμή για τον τελικό της eurovision επιτέλους πλησιάζει και γεμάτο από εθνική υπερηφάνεια και Ελληνικό καμάρι σύσσωμο το έθνος περιμένει το βράδυ του Σαββάτου σαν την απόλυτη λύτρωση από τα βάσανα τα οποία το βαραίνουν και «πνίγουν» τον πατριωτισμό του ο οποίος θα έχει πλέον την απόλυτη ευκαιρία έκφρασης του μέσω της συμμετοχής μας.
Ο τελικός της eurovision δεν είναι για τον Έλληνα ένα απλό γεγονός κάτι το οποίο κατάλαβαν και οι Ευρωπαίοι και μετέφεραν την ημέρα διεξαγωγής του από καθημερινή σε Σάββατο στα πρότυπα του τελικού του champions league αν και ελέγχεται εάν ο Πλατινί το σκέφτηκε πρώτος η οι διοργανωτές του διαγωνισμού...
Την τελευταία δεκαετία ειδικά η eurovision έχει μετατραπεί για τον Έλληνα σε τοτέμ παρουσίασης στους απολίτιστους και ανοργάνωτους Ευρωπαίους της «μαγκιάς» μας, της οργανωτικότητας μας, της μουσικής μας παιδείας και της ελληνικής ανωτερότητας σε όλα τα επίπεδα έναντι των υπολοίπων. Είναι αδιανόητο η Ελληνική συμμετοχή να μην τερματίσει στην πρώτη θέση (άντε στην πρώτη τριάδα θα πω για να μην φανώ υπερβολικός), να μην «υποκλιθεί» ολόκληρη η Ευρώπη στο τσιφτετελάτο μπιτάκι η ρόκ ζεϊμπέκικο η ότι διάολο άλλο στείλουμε να μας εκπροσωπήσει...δεν νοείται κάτι τέτοιο!
Ας δούμε όμως πως κυλάει μια πατροπαράδοτη βραδιά τελικού της eurovision σε ένα Ελληνικό νοικοκυριό...
Καταρχάς τα πάντα ξεκινάνε 2-3 εβδομάδες πριν όταν κάθε μεσημεριανή εκπομπή που σέβεται τον εαυτό της και κάθε γνήσιο δελτίο ειδήσεων του star που θέλει πραγματικά να λέγεται "ενημερωτικό" θα συμπεριλάβει στο «μενού» του ατέλειωτα ρεπορτάζ για το πώς ετοιμάζονται οι διοργανωτές, πως έφτασαν οι αποστολές, τι φοράει ο κάθε διαγωνιζόμενος, τι χρώμα νύχι θα έχει η τάδε, τι σώβρακο θα φοράει (η δεν θα φοράει) ο τάδε και άλλες απίστευτα χρήσιμες πληροφορίες χωρίς τις οποίες οι γνώσεις μας περί τέχνης και μουσικής θα ήταν πιο φτωχές και από αυτούς που κοιμούνται στις σχάρες της Ομόνοιας και στα χαρτόκουτα.
Η τελευταία εβδομάδα είναι η δεύτερη Μεγάλη εβδομάδα μετά από αυτή του Πάσχα. Χιλιάδες «πιστοί» προετοιμάζονται με σθένος για το Σαββατόβραδο και αρχίζω να πιστεύω πως μια αντίστοιχη υπερπαραγωγή αντάξια του "Ιησού από την Ναζαρέτ" και με θέμα την ιστορία του μουσικού διαγωνισμού είναι πλέον απαραίτητη και αναγκαία για να μας βάζει στο κλίμα των ημερών. Το βράδυ του Σαββάτου κάποια στιγμή φθάνει. Και φυσικά δεν νοείται βραδιά τελικού (οποιουδήποτε) για τον Έλληνα χωρίς παρέα, σουβλάκι, πίτσα και μπύρα, απαραίτητα «αξεσουάρ» τα οποία αντικαθιστούν την παραδοσιακή μαγειρίτσα.
Κάπου εδώ ξεκινάει και η συζήτηση για τα τραγούδια και ένας άτυπος στοιχηματισμός για τον νικητή και τις θέσεις κατάταξης γενικότερα. Ο κάθε παρευρισκόμενος πρέπει να έχει μάθει καλά το μάθημα του, πρέπει να έχει ακούσει τουλάχιστον 7-8 τραγούδια για να μην βρεθεί εκτός συζήτησης και νιώσει ο παρακατιανός της παρέας κάτι το οποίο θα αποτελούσε Εθνική ντροπή. Μετά από κάνα μισάωρο διαξιφισμών και αφού ακουστούν πολλές απόψεις του τύπου «...καλά της Σερβίας το έχεις ακούσει;» και «...μιλάμε το Ισπανικό είναι κομματάρα...» σύσσωμη η παρέα θα αποφανθεί ότι το Ελληνικό είναι μακράν το καλύτερο, δεν υπάρχει περίπτωση να μην κερδίσει τον διαγωνισμό και φυσικά για να μην ξεχνάμε και το στάνταρ δωδεκάρι μας «...πάντως μετά το δικό μας η Κύπρος έχει το αμέσως καλύτερο...»
Τα πρώτα τραγούδια κάνουν την εμφάνιση τους στις οθόνες και το ερώτημα που γυρνοβολάει από στόμα σε στόμα είναι «σε τι θέση εμφανιζόμαστε;». Το μαγικό είναι πως όποια θέση εμφάνισης και να έχουμε το συμπέρασμα είναι πάντα το ίδιο: Έχουμε την καλύτερη θέση εμφάνισης...αν είμαστε στην αρχή θα κλειδώσει στο μυαλό όλων των Ευρωπαίων ψηφοφόρων η μελωδία μας και δεν πρόκειται να ασχοληθούν με τα υπόλοιπα, εάν είμαστε στο τέλος καλά ότι άκουσαν αλλά τα ξεχάσαν, το δικό μας θα τους μείνει στο μυαλό. Οι ρυθμοί που περνάνε στην οθόνη αρχίζουν σιγά σιγά να ξυπνάνε και αναμνήσεις. Δεν είναι δυνατόν να μην μνημονεύσουμε στην παρέα τις παλιές «κίτς» συμμετοχές μας που μας θύμισε το Αγγλικό τραγούδι, την Καλομοίρα που έφερε στο νου μας κάποια λικνιζόμενη Ισπανική συμμετοχή, να μην αναθεματίσουμε για ακόμη μία φορά τον Μιχάλη Ρακιτζή και τα ρομπότ του που τόλμησε να ξεστομίσει S.A.G.A.P.O, ασχέτως εάν το τραγούδι το θεωρούσαμε φαβορί μέχρι το τέλος εκείνης της ψηφοφορίας και φυσικά να καταλήξουμε στην μεγαλύτερη Ελληνική βραδιά της ιστορίας μετά το EURO2004 και την απελευθέρωση της χώρας μας από τους Γερμανούς, τη βραδιά που Η Έλενα Παπαρίζου έβγαζε στους δρόμους έναν ολόκληρο λαό και η Θέμιδα απέδιδε καλλιτεχνική δικαιοσύνη και αποδείκνυε περίτρανα μέχρι που μπορεί να φτάσει αυτή η χώρα...
Κάπου εδώ φτάνουμε στο τέλος των τραγουδιών και μια πραγματική απορία γεμίζει τον αέρα κάθε Ελληνικού σπιτιού για το τι άτεχνα και «φλώρικα» ήταν τα τραγούδια των υπολοίπων χωρών και πως πραγματικά είναι δυνατόν να μην τερματίσουμε πρώτοι. Η απάντηση γνωστή. Αδιανόητο! Δεν μπορεί αυτά τα χαζοχαρούμενα τραγουδάκια των υπολοίπων να σταθούν επάξια δίπλα σε ένα δημιούργημα αντάξιο της ιστορίας μας και φυσικά «...που πας ρε φίλε με μπαλάντα...δεν κερδίζουν οι μπαλάντες στην eurovision...» άποψη η οποία έχει χαραχθεί στο κεφάλι κάθε Έλληνα όσο και το ότι ο Λάτσιος τα είχε με την Μακρυπούλια!
Μετά το καθιερωμένο τέταρτο που η Ευρώπη ψηφίζει και ο Έλληνας κατουράει, τσιμπάει τα τελευταία κομμάτια πίτσας και ανανεώνει το οπλοστάσιο μπύρας στο τραπέζι, φτάνει η ώρα της κάλπης...
Δεν είναι δυνατόν, μας γελούν τα μάτια μας! Τι είναι αυτά που ψήφισαν οι άσχετοι, οι ανίδεοι....Η δικιά μας ιεράρχηση των κομματιών συνήθως δεν έχει καμία σχέση με αυτό που βλέπουμε στις οθόνες αλλά μην προτρέχετε, υπάρχουν σοβαρότατα de facto γεγονότα υπεύθυνα για αυτό το «χάλι»:
1) Η σύμπραξη των πρώην Σοβιετικών δημοκρατιών σε ένα κοινό μέτωπο το οποίο θα ζήλευε και η Παπαρήγα μοιράζει μεταξύ τους τα δωδεκάρια και τα δεκάρια σαν πασατέμπο. Η σκευωρία αυτή που παίζεται στις πλάτες των Ευρωπαϊκών λαών αποκαλύφθηκε από εμάς, υποστηρίζεται από εμάς και μέχρι σήμερα κανείς άλλος δεν έχει τολμήσει ούτε να το σκεφτεί.
2) Οι Γερμανία και όλα τα Γερμανόφωνα κράτη πολύ πριν αποτελέσουν την οικονομική δικτατορία της Ευρώπης αποτελούσαν και αποτελούν την δικτατορία της eurovision ανταλλάσσοντας τις ψήφους μεταξύ τους. Η σκευωρία αυτή που παίζεται στις πλάτες των Ευρωπαϊκών λαών αποκαλύφθηκε από εμάς, υποστηρίζεται από εμάς και μέχρι σήμερα κανείς άλλος δεν έχει τολμήσει ούτε να το σκεφτεί.
3) Τα σκανδιναβικά κράτη παρόλο που αναπαράχθηκαν και αύξησαν τον πληθυσμό τους χάρη στους Έλληνες εραστές του καλοκαιριού ανά τα νησιά , μας ξεχάσαν πολύ εύκολα και θυσιάζουν την μουσική τους κουλτούρα στον βωμό των ψήφων τις οποίες ανταλλάσσουν σαν χαρτάκια panini. Η σκευωρία αυτή που παίζεται στις πλάτες των Ευρωπαϊκών λαών αποκαλύφθηκε από εμάς, υποστηρίζεται από εμάς και μέχρι σήμερα κανείς άλλος δεν έχει τολμήσει ούτε να το σκεφτεί.
4) Ισπανοί και Πορτογάλοι πραγματοποιούν το ίδιο εντελώς ασύδοτα και χωρίς ίχνος τσίπας επάνω τους. Η σκευωρία αυτή που παίζεται στις πλάτες των Ευρωπαϊκών λαών αποκαλύφθηκε από εμάς, υποστηρίζεται από εμάς και μέχρι σήμερα κανείς άλλος δεν έχει τολμήσει ούτε να το σκεφτεί.
5) Η Κύπρος μας δίνει το δωδεκάρι....Καμία σκευωρία, καμία ξετσιπωσιά, τίποτα το μεμπτό....έλεος, σε όλα βλέπετε «φαντάσματα»...Το Ελληνικό τραγούδι ήταν μακράν και ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ το καλύτερο και οι Κύπριοι «αδελφοί» είναι ίσως ο μόνος λαός της Γηραιάς ηπείρου μετά από εμάς που γνωρίζει από μουσική. Δικαίως το πήραμε, μας άξιζε.
Όσο φτάνουμε προς το τέλος η απογοήτευση φαίνεται καθαρά πλέον ζωγραφισμένη στα πρόσωπα του κάθε Έλληνα, όχι για το αποτέλεσμα το οποίο δεν μας φέρνει πρώτους αλλά για το τι Ευρώπη φτιάξαμε και θα παραδώσουμε στα παιδιά μας όταν 300.000.000 άνθρωποι κατέληξαν σε αυτά τα αποτελέσματα. Δεν είναι αγανάκτηση αυτό που κυριαρχεί, είναι απελπισία για το μέλλον μιας ηπείρου που απλά δεν ξέρει και δεν μπορεί να αναγνωρίσει το Ελληνικό μεγαλείο...κρίμα...και έχουμε κάνει τόσο κόπο...
Αυτή εν ολίγης είναι μια τυπική βραδιά τελικού στην Ελλάδα τόσο του νεοπλουτισμού των περασμένων δεκαετιών όσο και της μιζέριας και ανασφάλειας των σημερινών ημερών. Άξιοι της μοίρας μας θα συνεχίσουμε να περιμένουμε την επόμενη στιγμή που χιλιάδες θα υποδεχτούμε την επόμενη Παπαρίζου σε δρόμους, πλατείες, αεροδρόμια και από την γλυκιά αγκαλιά του καναπέ μας θα παρακολουθήσουμε την επόμενη συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τις πολιτικές που μας έφθασαν εδώ σαν χώρα και σαν λαό. Σαν λαό που ποτέ δεν θα πραγματοποιήσει αλλά πάντα θα έχει ένα euro...vision...
Την τελευταία δεκαετία ειδικά η eurovision έχει μετατραπεί για τον Έλληνα σε τοτέμ παρουσίασης στους απολίτιστους και ανοργάνωτους Ευρωπαίους της «μαγκιάς» μας, της οργανωτικότητας μας, της μουσικής μας παιδείας και της ελληνικής ανωτερότητας σε όλα τα επίπεδα έναντι των υπολοίπων. Είναι αδιανόητο η Ελληνική συμμετοχή να μην τερματίσει στην πρώτη θέση (άντε στην πρώτη τριάδα θα πω για να μην φανώ υπερβολικός), να μην «υποκλιθεί» ολόκληρη η Ευρώπη στο τσιφτετελάτο μπιτάκι η ρόκ ζεϊμπέκικο η ότι διάολο άλλο στείλουμε να μας εκπροσωπήσει...δεν νοείται κάτι τέτοιο!
Ας δούμε όμως πως κυλάει μια πατροπαράδοτη βραδιά τελικού της eurovision σε ένα Ελληνικό νοικοκυριό...
Καταρχάς τα πάντα ξεκινάνε 2-3 εβδομάδες πριν όταν κάθε μεσημεριανή εκπομπή που σέβεται τον εαυτό της και κάθε γνήσιο δελτίο ειδήσεων του star που θέλει πραγματικά να λέγεται "ενημερωτικό" θα συμπεριλάβει στο «μενού» του ατέλειωτα ρεπορτάζ για το πώς ετοιμάζονται οι διοργανωτές, πως έφτασαν οι αποστολές, τι φοράει ο κάθε διαγωνιζόμενος, τι χρώμα νύχι θα έχει η τάδε, τι σώβρακο θα φοράει (η δεν θα φοράει) ο τάδε και άλλες απίστευτα χρήσιμες πληροφορίες χωρίς τις οποίες οι γνώσεις μας περί τέχνης και μουσικής θα ήταν πιο φτωχές και από αυτούς που κοιμούνται στις σχάρες της Ομόνοιας και στα χαρτόκουτα.Η τελευταία εβδομάδα είναι η δεύτερη Μεγάλη εβδομάδα μετά από αυτή του Πάσχα. Χιλιάδες «πιστοί» προετοιμάζονται με σθένος για το Σαββατόβραδο και αρχίζω να πιστεύω πως μια αντίστοιχη υπερπαραγωγή αντάξια του "Ιησού από την Ναζαρέτ" και με θέμα την ιστορία του μουσικού διαγωνισμού είναι πλέον απαραίτητη και αναγκαία για να μας βάζει στο κλίμα των ημερών. Το βράδυ του Σαββάτου κάποια στιγμή φθάνει. Και φυσικά δεν νοείται βραδιά τελικού (οποιουδήποτε) για τον Έλληνα χωρίς παρέα, σουβλάκι, πίτσα και μπύρα, απαραίτητα «αξεσουάρ» τα οποία αντικαθιστούν την παραδοσιακή μαγειρίτσα.
Τα πρώτα τραγούδια κάνουν την εμφάνιση τους στις οθόνες και το ερώτημα που γυρνοβολάει από στόμα σε στόμα είναι «σε τι θέση εμφανιζόμαστε;». Το μαγικό είναι πως όποια θέση εμφάνισης και να έχουμε το συμπέρασμα είναι πάντα το ίδιο: Έχουμε την καλύτερη θέση εμφάνισης...αν είμαστε στην αρχή θα κλειδώσει στο μυαλό όλων των Ευρωπαίων ψηφοφόρων η μελωδία μας και δεν πρόκειται να ασχοληθούν με τα υπόλοιπα, εάν είμαστε στο τέλος καλά ότι άκουσαν αλλά τα ξεχάσαν, το δικό μας θα τους μείνει στο μυαλό. Οι ρυθμοί που περνάνε στην οθόνη αρχίζουν σιγά σιγά να ξυπνάνε και αναμνήσεις. Δεν είναι δυνατόν να μην μνημονεύσουμε στην παρέα τις παλιές «κίτς» συμμετοχές μας που μας θύμισε το Αγγλικό τραγούδι, την Καλομοίρα που έφερε στο νου μας κάποια λικνιζόμενη Ισπανική συμμετοχή, να μην αναθεματίσουμε για ακόμη μία φορά τον Μιχάλη Ρακιτζή και τα ρομπότ του που τόλμησε να ξεστομίσει S.A.G.A.P.O, ασχέτως εάν το τραγούδι το θεωρούσαμε φαβορί μέχρι το τέλος εκείνης της ψηφοφορίας και φυσικά να καταλήξουμε στην μεγαλύτερη Ελληνική βραδιά της ιστορίας μετά το EURO2004 και την απελευθέρωση της χώρας μας από τους Γερμανούς, τη βραδιά που Η Έλενα Παπαρίζου έβγαζε στους δρόμους έναν ολόκληρο λαό και η Θέμιδα απέδιδε καλλιτεχνική δικαιοσύνη και αποδείκνυε περίτρανα μέχρι που μπορεί να φτάσει αυτή η χώρα...
Κάπου εδώ φτάνουμε στο τέλος των τραγουδιών και μια πραγματική απορία γεμίζει τον αέρα κάθε Ελληνικού σπιτιού για το τι άτεχνα και «φλώρικα» ήταν τα τραγούδια των υπολοίπων χωρών και πως πραγματικά είναι δυνατόν να μην τερματίσουμε πρώτοι. Η απάντηση γνωστή. Αδιανόητο! Δεν μπορεί αυτά τα χαζοχαρούμενα τραγουδάκια των υπολοίπων να σταθούν επάξια δίπλα σε ένα δημιούργημα αντάξιο της ιστορίας μας και φυσικά «...που πας ρε φίλε με μπαλάντα...δεν κερδίζουν οι μπαλάντες στην eurovision...» άποψη η οποία έχει χαραχθεί στο κεφάλι κάθε Έλληνα όσο και το ότι ο Λάτσιος τα είχε με την Μακρυπούλια!Μετά το καθιερωμένο τέταρτο που η Ευρώπη ψηφίζει και ο Έλληνας κατουράει, τσιμπάει τα τελευταία κομμάτια πίτσας και ανανεώνει το οπλοστάσιο μπύρας στο τραπέζι, φτάνει η ώρα της κάλπης...
Δεν είναι δυνατόν, μας γελούν τα μάτια μας! Τι είναι αυτά που ψήφισαν οι άσχετοι, οι ανίδεοι....Η δικιά μας ιεράρχηση των κομματιών συνήθως δεν έχει καμία σχέση με αυτό που βλέπουμε στις οθόνες αλλά μην προτρέχετε, υπάρχουν σοβαρότατα de facto γεγονότα υπεύθυνα για αυτό το «χάλι»:
1) Η σύμπραξη των πρώην Σοβιετικών δημοκρατιών σε ένα κοινό μέτωπο το οποίο θα ζήλευε και η Παπαρήγα μοιράζει μεταξύ τους τα δωδεκάρια και τα δεκάρια σαν πασατέμπο. Η σκευωρία αυτή που παίζεται στις πλάτες των Ευρωπαϊκών λαών αποκαλύφθηκε από εμάς, υποστηρίζεται από εμάς και μέχρι σήμερα κανείς άλλος δεν έχει τολμήσει ούτε να το σκεφτεί.
2) Οι Γερμανία και όλα τα Γερμανόφωνα κράτη πολύ πριν αποτελέσουν την οικονομική δικτατορία της Ευρώπης αποτελούσαν και αποτελούν την δικτατορία της eurovision ανταλλάσσοντας τις ψήφους μεταξύ τους. Η σκευωρία αυτή που παίζεται στις πλάτες των Ευρωπαϊκών λαών αποκαλύφθηκε από εμάς, υποστηρίζεται από εμάς και μέχρι σήμερα κανείς άλλος δεν έχει τολμήσει ούτε να το σκεφτεί.
3) Τα σκανδιναβικά κράτη παρόλο που αναπαράχθηκαν και αύξησαν τον πληθυσμό τους χάρη στους Έλληνες εραστές του καλοκαιριού ανά τα νησιά , μας ξεχάσαν πολύ εύκολα και θυσιάζουν την μουσική τους κουλτούρα στον βωμό των ψήφων τις οποίες ανταλλάσσουν σαν χαρτάκια panini. Η σκευωρία αυτή που παίζεται στις πλάτες των Ευρωπαϊκών λαών αποκαλύφθηκε από εμάς, υποστηρίζεται από εμάς και μέχρι σήμερα κανείς άλλος δεν έχει τολμήσει ούτε να το σκεφτεί.4) Ισπανοί και Πορτογάλοι πραγματοποιούν το ίδιο εντελώς ασύδοτα και χωρίς ίχνος τσίπας επάνω τους. Η σκευωρία αυτή που παίζεται στις πλάτες των Ευρωπαϊκών λαών αποκαλύφθηκε από εμάς, υποστηρίζεται από εμάς και μέχρι σήμερα κανείς άλλος δεν έχει τολμήσει ούτε να το σκεφτεί.
5) Η Κύπρος μας δίνει το δωδεκάρι....Καμία σκευωρία, καμία ξετσιπωσιά, τίποτα το μεμπτό....έλεος, σε όλα βλέπετε «φαντάσματα»...Το Ελληνικό τραγούδι ήταν μακράν και ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ το καλύτερο και οι Κύπριοι «αδελφοί» είναι ίσως ο μόνος λαός της Γηραιάς ηπείρου μετά από εμάς που γνωρίζει από μουσική. Δικαίως το πήραμε, μας άξιζε.
Όσο φτάνουμε προς το τέλος η απογοήτευση φαίνεται καθαρά πλέον ζωγραφισμένη στα πρόσωπα του κάθε Έλληνα, όχι για το αποτέλεσμα το οποίο δεν μας φέρνει πρώτους αλλά για το τι Ευρώπη φτιάξαμε και θα παραδώσουμε στα παιδιά μας όταν 300.000.000 άνθρωποι κατέληξαν σε αυτά τα αποτελέσματα. Δεν είναι αγανάκτηση αυτό που κυριαρχεί, είναι απελπισία για το μέλλον μιας ηπείρου που απλά δεν ξέρει και δεν μπορεί να αναγνωρίσει το Ελληνικό μεγαλείο...κρίμα...και έχουμε κάνει τόσο κόπο...Αυτή εν ολίγης είναι μια τυπική βραδιά τελικού στην Ελλάδα τόσο του νεοπλουτισμού των περασμένων δεκαετιών όσο και της μιζέριας και ανασφάλειας των σημερινών ημερών. Άξιοι της μοίρας μας θα συνεχίσουμε να περιμένουμε την επόμενη στιγμή που χιλιάδες θα υποδεχτούμε την επόμενη Παπαρίζου σε δρόμους, πλατείες, αεροδρόμια και από την γλυκιά αγκαλιά του καναπέ μας θα παρακολουθήσουμε την επόμενη συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τις πολιτικές που μας έφθασαν εδώ σαν χώρα και σαν λαό. Σαν λαό που ποτέ δεν θα πραγματοποιήσει αλλά πάντα θα έχει ένα euro...vision...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου