Η ΒΡΑΔΙΑ ΠΟΥ Ο ΘΕΟΣ ΑΚΟΥΓΕ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟ...

Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς τη βραδιά της 13ης Μαϊού, πως αλλιώς να ερμηνεύσει κάποιος τα όσα μαγικά ζήσαμε ως ερυθρόλευκοι αλλά και ως ΕΛΛΗΝΕΣ να διαδραματίζονται στην μεγάλη μας χαμένη πατρίδα...Σε μια γωνιά του παραδείσου, ένα μικρό ξύλινο τραπέζι, δυο πιάτα με μεζέδες και δυο κούπες κρασί...Ο Μήτσος τραγούδαγε και ο Θεός «ταξίδευε», συνεπαιρνόταν όπως κάναμε όλοι τόσα χρόνια που τον είχαμε κοντά μας...και στο τέλος του έκανε την χάρη μόνο και μόνο για να ακούσει «παραγγελιά» το "Αλίμονο" και να πάει «χορτάτος» από μελωδίες για ύπνο...

Δεν μπορεί να έγιναν αλλιώς τα πράγματα, απλά δεν μπορεί....

Δώδεκα ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ που αψήφησαν όλους τους νόμους, μπασκετικούς, φυσικούς,  ψυχικούς, κοσμογονικούς πήγαν κόντρα στην ίδια την μοίρα, εναντιώθηκαν σε  οικονομικά και αγωνιστικά κατεστημένα, κατέθεσαν την ίδια τους την ψυχή στο παρκέ και δίδαξαν ότι με θέληση, πίστη και όραμα το «ταβάνι» της επιτυχίας είναι ο ίδιος ο ουρανός, το απόλυτο άπειρο... 

Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει και στα αδέρφια των Αγγελόπουλων, Παναγιώτη και Γιώργο.  Το θεωρώ απόλυτη υποχρέωση μου διότι μη θέλοντας να βγάλω την ουρά μου απ' έξω ομολογώ, όπως και πάρα πολλοί άλλοι άλλωστε, πως ουδέποτε πίστεψα σε αυτή την ομάδα, στο ρόστερ που παιδομάζευε το καλοκαίρι και που στα ταχυδακτυλουργικά χέρια του προπονητή τους μετατράπηκαν σε «λαγούς» που έβγαιναν μέσα από καπέλα και «περιστέρια» που ξεπετάγονταν κάτω από μαντήλια.  Η οικογένεια των Αγγελόπουλων όμως έχοντας ΟΡΑΜΑ, ΠΕΙΣΜΑ, ΕΡΓΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΥΠΟΜΟΝΗ στάθηκε δίπλα σε αυτή την ομάδα και η απόλυτη δικαίωση κατά την ταπεινή μου άποψη τους ανήκει σχεδόν ολοκληρωτικά.  

Αυτό είναι ίσως και το γεγονός το οποίο με ωθεί να τολμήσω να κάνω ένα βήμα παραπέρα και να καταθέσω μία κοινωνική προέκταση που στριφογυρίζει στο μυαλό μου σχεδόν από την στιγμή που ξεκίνησε η υπερπροσπάθεια αυτών των παιδιών.  Τι διάολο θα καταφέρναμε σαν λαός και σαν χώρα εάν είχαμε λίγο από τον δικό τους τσαμπουκά, ένα κομματάκι από την δική τους ομαδικότητα, μία σταγόνα από το ελιξίριο που τους έκανε να μην κοιτάζουν τι έχουν απέναντί τους αλλά να αφοσιώνονται με θρησκευτική ευλάβεια στην πραγματοποίηση του σκοπού τους και να τον πετυχαίνουν.  Που θα ήμασταν σήμερα αν στην «κεφαλή» μας είχαμε ανθρώπους σαν τα δύο αδέρφια των Αγγελόπουλων (ή τα αδέρφια Γιαννακόπουλων, η πραγματικότητα υπερβαίνει χρώματα και οπαδισμούς) να οδηγούν το «καράβι» σταθερά, πεισμωμένα και προσηλωμένα στην κατάκτηση του στόχου...

Η χθεσινή κατάκτηση έχει να διδάξει  πολλά σε ΟΛΟΥΣ (και όταν λέμε «όλους» εννοούμε «όλους»...) και έχουμε αφήσει πάμπολλες ευκαιρίες διδαχής να περάσουν ανεκμετάλλευτες, ας μην προσθέσουμε άλλη μία...
Και εσύ Δημήτρη, έχεις μεγάλο ρεπερτόριο, μην σταματάς να στήνεις γλέντια εκεί ψηλά...έχουμε ανάγκη και από άλλες τέτοιες βραδιές...